چندوقت پش داشتم توییتر رو بالا پایین می‌کردم که یه توییت از جادی رو دیدم درمورد یه آموزش برنامه نویسی. یه پیوست داشت که از مضمونش همچین چیزی یادمه:از اولین چیزی که می‌تونی شروع کن و یاد بگیر و بعد هی اصلاح کن. این حرف از چنین آدمی خیلی برام جالب بود و تو ذهنم موند.
من معمولا آدمیم که رو پروسه حساسم. قبل از شروع به یادگیری مدت زمان زیادی رو صرف انتخاب و جمع کردن حجم زیادی از منابع و آموزش، مقایسه، دستچین کردن و ساختن یه برنامه و سیستم برای یادگیری می‌کنم؛ اونقدر که گاهی دیگه اون شوق و انرژی یادگیریم تموم می‌شه. یه روز که مشغول همین منبع جمع کردن‌ها بودم اون توییت جادی یادم افتاد و از خودم پرسیدم چرا همین زمان رو جای این‌که صرف کاری کنی که خروجی نداره رو آموزشت نذاری؟ شروع می‌کنی، یاد می‌گیری و بعد خودت رو اصلاح می‌کنی. بی‌خیال گشتن دنبال منابع بیشتر شدم و همون لحظه یادگیری رو شروع کردم. هنوز شوق و ذوق روزای اولی که تصمیم به یادگیری می‌گیرم زنده بود برای همین با سرعت خوبی یاد می‌گرفتم، پیش می‌رفتم و وسط مسیر هر منبع جدیدی که نیاز داشتم رو پیدا می‌کردم و روش خیلی وسواس هم به خرج نمی‌دادم.
نتیجه؟ تو یکی دو ماهی که قبلا صرف جمع آوری منبع و آموزش و مقایسه انتخاب از بینشون می‌کردم بیسیک‌های اون مهارت رو یاد گرفتم و به اجرا رسیدم. بعد تو اجرا خودم رو اصلاح کردم و بوووم. کلی چیز جدید یاد گرفتم جای اتلاف وقتم برای به خرج دادن وسواس و انجام کارهای بیهوده.
دنیای امروز دنیای سریعیه، سرعت تو انجام کارها خیلی مهمه و زمان رو نباید از دست داد. باید جای صرف زمان برای ساخت سیستم‌های پیچیده با سیستم ساده شروع کنی و خروجی بگیری. هیچ منبع و آموزشی کامل نیست، وقت گذاشتن و بینشون چرخیدن شبیه اینه که تو مسابقه‌ی دو وقتی همه با تمام توانشون به سمت خط پایان می‌دون تو دور خودت بچرخی و بعد انتظار برنده شدن هم داشته باشی.
