آ کلاه دار

دم در کنسولگری فریک اوت کرده بودم و نمی‌دونستم لرزم از سرماست یا از ترس. دو روزه بدو بدو دنبال کارهامم و فکر می‌کنم اگه بشه با غم دوری از تو چه کنم و اگه نشه با تکه‌های شکسته‌ام برای بار هزارم چه کنم. تو یه موقعیتیم که هر طرف برم تا خرخره تو غم فرو می‌رم. تا هم میام بگم وسط دویدن برای مهاجرت عشق چه دردی بود که به جون خودت انداختی یادم میاد که اگه تو نبودی نمی‌دونم می‌تونستم تموم بالا پایین‌های این مدت رو تحمل کنم و تا الان سرپا بمونم یا نه. احتمالا خیلی وقت پیش دست از زندگی کشیده بودم. تو بودی که بندم کردی.

یک ژانویه 2022 مسیری رو شروع کردم که هزارتا پیچ و چرخ خورد. توش بالا رفتم، زمین خوردم، دوباره بالا رفتم، دوباره زمین خوردم و این لوپ هزاربار تکرار شد. دسامبر 2022 آخرین روزنه‌ی امیدش هم بسته شد. 2022 سال زندگی در حین معلق بودن بود، سالی که یاد گرفتم در کنار درد عمیقم سعی کنم در لحظه زندگی کنم و گاهی این که آینده چی می‌شه رو رها کنم که اگه این لذت بردن از لحظه رو هم از دست می‌دادم تاریکی من رو می‌بلعید. باید درحالی که از ترس پاهام می‌لرزیدن قدم برمی‌داشتم. تغییراتم رو از روزی که شروعش کردم تا امروز که سالگرد شروع کردنشه به وضوح می‌بینم. هرچند اون مسیر به مقصد نرسید اما آوا رو تبدیل به آدم متفاوتی کرد.

یک ژانویه 2023 باید بگم اون مسیر به بن بست خورد و تموم شد. به عنوان آوای جدید مسیر جدیدی رو امروز شروع کردم. نمی‌دونم چه جوری می‌شه، به کجا می‌رسه و چقدر قراره حین این مسیر تغییر کنم. فقط می‌دونم که به آوا و تصمیماتش باور دارم.