آ کلاه دار

آدم‌هایی که فکرشون بهم نزدیکه رو خیلی دوست دارم. دقیقا همون تصمیمی که بقیه نمی‌فهمن و ازش متعجب می‌شن رو می‌فهمن، ریزترین نقاطش رو حتی. کسایی که وقتی حرف می‌زنن حس می‌کنم یکی داره از فکر من می‌گه، از دغدغه‌ی من، از احساس من. باعث می‌شن فکر نکنم واقعا عجیبم شاید، واقعا شاید اینا راست می‌گن خریت کردم. از نگاه من می‌بینن ماجرا رو و می‌فهمن که تصمیمم درست بود یا غلط. هم‌صحبتی با این آدم‌ها رقیقم می‌کنه.