آ کلاه دار

دیشب رو تا صبح گریه کردم و این بار نه گریه‌ی غم بود نه اضطراب نه فشار روانی. این گریه از شدت احساساتی شدن بود. از حس شنیده شدنی که گرفتم. از آدم‌های نزدیکی که نشون دادن چقدر خوب می‌فهمنم. گریه کردم از شدت فوران محبتی که قلبم رو پر کرد. آدم‌ها، آدم‌های عزیزم. همه چیز به آدم‌ها می‌رسه. 

صبح یه تکستی گرفتم که دوباره اشکم رو راه انداخت. فکر نمی‌کردم کسی اینقدر حواسش به من باشه. فکر نمی‌کردم کسی حواسش باشه دوست دارم صبحم رو چجور شروع کنم و نگران حال خوش شروع روزم باشه.

احساس می‌کنم جهان داره باهام شوخی می‌کنه یا یکی آرشیو مغزم رو در اختیار آدم‌ها قرار داره. حرف‌هایی رو می‌شنوم که دوست دارم بشنوم، چیزهایی رو دریافت می‌کنم که دوست دارم. این میزان از نزدیکی ماجراها با چیزی که دوست داشتم باشن در باورم نمی‌گنجه. انگار تو اوج سردرگمیم تو تحصیل و شغلم روابطم تصمیم گرفتن جای خالی قلبم رو پر کنن و پروانه بفرستن تو قلبم تا جای تشویش رو بگیرن.

از الان برای وقتی که باید این آدم‌ها رو رها کنم و برم دلم می‌گیره. چطور باید باهاشون خداحافظی کنم و راهم رو بکشم و برم؟ چطور ازشون دور بشم وقتی پرتوهای روشن نور تو تاریکی زندگیمن؟

ایمیلی که منتظرش بودم بلاخره اومد و اون‌قدر از شوقش اشک ریختم که چشمام اندازه‌ی دوتا گردو شدن :)) اوضاع هنوز رو به راه نشده ولی این ایمیل به قدری برام باارزشه که هیچ چیز رو شادیش اثر نداره. این ایمیل یادآوری کوچیکیه که شاید اونقدری که فکر می‌کنم توانمند بودن رو ماسک نمی‌کنم و کمی توانمندم واقعا. 

هربار که از ترست حرف می‌زنی آدم‌های زیادی بهت می‌گن نترس آوا، هزارتا دلیل برات میارن که چرا نباید بترسی و چطور باید کنترلش کنی.
من می‌فهمم که ترست دست خودت نیست. می‌فهمم که ترس رو نمی‌تونی کنار بذاری یا کنترل کنی. می‌فهمم که ترس بی‌صدا میاد و رخنه می‌کنه تو دلت. برای همین می‌گم جای تلاش برای نترسیدن با وجود ترست انجامش بده. با وجود ترست پیش برو، هرچقدر لرزون ولی قدم بردار. شجاع اونی نیست که نمی‌ترسه، اونیه که نمی‌ذاره ترس جلوشو بگیره. این روزا شجاع باش آوا، بترس ولی قدم بردار.