آ کلاه دار

امید، این روزنه‌ی کوچک نوری که باعث می‌شه طاقت بیاریم و سرپا بمونیم. این آخرین سنگر مقاومت در برابر سیاهی و پوچی. این دلیل قدم برداشتن تو اوج سیاهی و ادامه دادن تو روزهایی که فکر می‌کنی شاید بهتره ادامه ندی. این پرتوی باریک نوری که قلبت رو گرم می‌کنه و بهت قدرت می‌ده. به قدم‌هات نیرو می‌ده. به مسیرت جهت می‌ده و از بیراهه نجاتت می‌ده.

امید گاهی اون آخرین بندیه که آدمی رو به زندگی بند می‌کنه. اون بندی که اگه نبود شاید زندگی رو رها می‌کردی و خودت رو به دل نیستی می‌سپردی.